www.meldal.no

Da e vaks opp va hesten helt nødvendig for å oppretthald samfunnet. 

I tia rundt siste verdenskrig vart det konstruert og produsert redskap å maskino som skol drivast tå hest. 

Agenta fer maskinfirma rest rundt på bøgdin,  å predikert kor effektive de ny produkta va. Å det va dem å, i forhold te det som va fær. 

Bøndern vart overbevist, «bondefanga«, slo se sammen ti maskinlag, ell kjøpt sjøl. Å snart kom det nymåla og blanke maskino utover bøgdin.  

Hesten vart avla opp te forsjellig bruk. Det var arbeidshesta som var forskjellig i størrelse og utseende. Travera - både varm og kaldblods.

Han far var kjøle inntressert i hest, som de flest karan va, som vaks opp på den tida. Fast julegave frå oss ungan va et blad i glansa papir som hette; "Våre hester".  Han va like overraska og glad kvar jul han pakka opp gaven.  

Han ha sylky, som han sikkert ha brukt til å trenopp unghesta med.

Det va tråvstevne på Eiahølen om vintran.

På garan va det flere hesta alt ette størrelsen på gardsbruket.

På Grefstom, hem sjå oss, va det to hesta firri krigen, men ette krigen ha oss berre en hest. 

Fjoringen

E kjem i hau at oss ha en fjoring, som han far kjøpt på Setra i Romonstobøgden. Han ledd hesten derifrå, å hem, da han fekk tin.

Den fjoringen va fantastisk te å ta se fam i jupsnø. Han gjekk me støttingen ette se, rett oppover Grefstobakkan, i halvannen meter snø.  «Du må ha sett det det firi du tru det.«

Skoing av hest

På Voll ha dem tri hesta. Han Leif Wold fortert att han fikk ansvaret for hestan, da han va seksten år gammel. Det villa se sålles på Voll. 

Hestan mått skoas flere gong i året.  

Høven vart lagt i fanget på skoarn, på et fangskinn.

Så mått gammleskon takast tå. Føst mått skosauman benkast og trekkast tu med ei hovtong.

Skosaumen va en sylkvass spikar tå spesiel form, og tå et stål som va lett å beij. 

Hesthova vart smidd i passe lengde med kniv og tepassa den nye hestskon med ei hovrasp, som va ei stor grov fil.

Det va en stor fordel at det va ei smi på garda, når en skoll kvess bråddan og tepass hestskoen.  

Oss ha itj nå smi, men  Bortistuggu, dem ha  smi, og han Rasmus va smed.

Når hestskon passa så nogenlunde, kom det kritiske punktet da skosaumen skoll slåast ti.

Saumen skoll slåast gjennom hova uta å komborti følsomme dele i hesthova.  De delen tå hova som e følsom, e kalla kvekke.

Han far va tydlevis livredd da han hillpå med de.  Han ropa å kjefta på hesten, me så stor og sint stemme, som e alder  haurn brukt ellers.

E skoll hallti hesten i grima, å stryken over hauet så han roa se, men både e å hesten va redd. 

da han ha fått ti skosauman, va det å kniptå spissan og bøy spikaran innåt hoven.

Fer det va gjort, va hova med skosaumen  , ( spikran )  helt livsfarle.  Visst hesten røkkt te, å villa settned hova,  konn skosaumen riv opp både hend og fot på den som skodd. 

Han Leif Wold fortelt at hesten røkka te en gong, å han fekk skosaumen rett gjennom handflata. Blodet fossa, å han mått te han Hesselberg å få sydd handa, med han ha merke tå det enno.

Han far tinga hovslagar  så snart det kom i garom.  Han Olsen sjå Falstad va både slaktar og hovslagar.

Reperasjon å produksjon av hestredskap foregjekk på garom.

Da va det hendi å hå ei smi og snikkerverkste.

Oss ha itj det, men han far jor snikkerarbeidet oppi skjule. Å han va bestandig på jakt ette gangstre; "kalla”, når han va i skoga. Det konn vårre te et øksskaft eller te en støttingmei.

Far til Eystein, Johan Edvard Grefstad med sønnen (bror til Eystein) Ola Grefstad med fjordingen Blakken som er spent med ei bikkvogn

Han Leif Wold gjekk vintersnekkarskule oppi smia på Klåkkargarn.

Her stelt han te treverket, å all jarninga åt ei bikkvogn. Det va kjøle mye beslag på ei son vogn.  

E va berre litjungen, men e va veldi nyssgjerri tå me, og låg me sent å tile. Det all frakast, va når dem skoll sett jarninga på bikkvognjula.

Dem smidd julbanda, å sveisa sammen i esson.

Så vart de glødanes bande pressa utapå trehjulet. Det fresa og brann, te jule vart haft i vatten. Da krømpa stålbandet og satt dønn fast på trejulet, til evig tid .

Arbeidsåret for en hest i Grefstogrend.

Mjelk-kjøring mått gjørråst hele året. 

Fra Eiom, innom all gardan i grenda og te Kvam meieri. Om vinteren me langslåe, om såmmårn me mjelkvogn. Mjelkspannon va aluminiumspann på femti ell førti liter. Dem sto te kjøling i avjlølingskommin oppme fjøset. Det rann en tonn vassstråle frå vasskranin ned i kommin, så vatnet va nogenlunde kalt, i kommin. Om vintern kon spannon frys fast, så da mått dem hoggas laus frå isen. Kjøringa jekk på omgang millom garom. Dem som ha mest mjelk og lengst vei, mått kjør jamnast. Oss kjaur en tur kvar fjorton dag, trur e.

Det va en hustre tur å kjør opp og ned melan åt Eian, når gradståkken vist ned mot minus tretti grader. Frå Bjørsetet va det en løpebane som sendt mjelkspannkassin på en streng over elva. 

Oss tok me spannon, å sett dem på kassin når oss for hematt.  E tru att post og aviso å, vart sent med løpestrengen.

På meieriet mått spannon settast på rampin, å dem på meieriet henta spannom der. Dem tømt mjelka oppi ett kar som sto på ei vekt, så vart mjelkmengda notert på kvar leverandør.  Det vart så tappa seperert mjelk ti spanna som skoll bli me hemat, te kalv- drikk.

Vekjøring:

På ettejulsvinteren mått det hentas ve fra skoga.

Støtting

Oss ha veskog oppi Grefstobakkom. Han far kjaur med støtting oppover reken, opp mot gruvveien. 

Da han kom opp te Terhaugen stoppa han bestandi opp attme uthuset, å kvila lite grann. Det gikk itj lang stunda,  så kom han Johan Terhauga ut tu fjøsa, å bynjda å kapp å stryk hesten. Han Johan va ringer å graver i Meddalskjerka, å han va stokk døv.

Han far fortelt me, at han Johan va spesielt gla ti hesta, å hans største ønske her på jord va å få se en hest. Men det fekk dem allder, på Terhauga. 

Han far fortsatte viar opp over mot gruvveien. Der skar han ned bjærk-stranga med båggåsag, kvesta og la på støttingen. Strangan vart festa med kjetting, å stramma med bjenn. 

"Bjenn"

Bjenn va en stålkrok med ei lang arm som en konn sett i kjettingen å dra ti, slik at kjettingen vart stramma.  

Da han kjaur nedatt, mått han ha på rest, på støtting-meian.  Resten va en kort grov kjetting, som vart liggan ponde meian å bremsa effktivt. 

Eystein Grefstad viser frem en velbrukt "rest" som han har tatt vare på.

Det konn brukas en rest eller to, en på kvar mei. Når han kom på flata oppom Grefstogaran, tok han eksa å slo restan unda meian, slik at lasset glei godt på snøen.

Det henda å, at oss henta ved uti slåtton i Seterdalen. Da kjaur oss slåe, å oss hogg bjerkstrangan, å la på lasset. Oss bruka gummistævel hele året. Han far fraus allder på føten, men e fikk naggel biten på tånagglan,  å mått deffer spring attme vedlasset.

Det va ei prøvels for me, for det konn vårrå ned mot tredve kuldegrader langs Frilsjøn.

Snøbrøting    

Oss ha en snøplog, tå tre. Han va altfor lett, så den for berre oppå snøen. Så skoll det bli vei i snøen, mått det måkkås med skoffel, å det va tongt arbeid.

Elles va det kjøring ut te nepdongan,  som vart stel te på nepåkran om hausten. 

Nepa vart spadd opp i slåin med gaffel og kjaurt te fjøset, å haftinn der. Etter sigende va kunep det beste en kon for med, for å få my mjelk om vintern.

Ørakjøring 

Når han far va guttonge va han med bessfarin, han Stor-Johan te Orkanger, Orkedalsøren kallet,  å henta lass på langbrua.  Langbrua va ei lang brygge som gekk utover leiret.  Der kon båtan legg te å lever lasta.

Det dem henta der va chilesaltpeter.  Det va guano, som va feggelskit. 

Chilesalpeter va rikt på nitrogen og ha mieraler, som jor att gras og kånn voks godt.  De va tilleggsgjødsla, firri kunstgjøsla  var oppfonne.

Guanoen kon ligg i femten meter tjokke lag, på øyen utafer Chile.

Dem kon å ta med anna varu å, som mjøl å sukkertoppa. 

Sukkertoppan, va sukker som va støpt, i halvmeter høge kjeglo, på kansje femti kilo.  Kjeglon va sett på butikkdisken,  å når nånn skoll hå sokker, vart det hågge tå en bit.  Bitan vart gjort minder, med ei sukker- såks, når en kom hem.  Kløftsokkret vart bruka te kaffen.

På hemturen fra Øra, overnatta dem på Løkjel inni Orkdala. Det va fer langt, å kjør hele veien hem.

Det vart enklar når Tamshamnbanen kom te Løkken. Da kjaur dem derifrå.

Han far kjaur å te Å med ferske brø, frå bakarn sjå Falsta. Det lukta gått tå vinerbrø å bolla, når han kjaur ivei to gång i vukku , sommer som vinter.

Dølahest 

Vasskjøring

Oss ha vasskomme nedafer veien oppi bakkan,  serka ovafor der huset has Anton e.  Det e vel sommo vassåra såm går oppmed Bakkstuggu.   Derifrå va det lagt galvanisert vassrør over ekron, å ne i fjøse. Probleme va at vatnet fraus om vintran. Røra låg vel fer gront.

Da vart det vasslaust på Grefstom. Det mått skaffast vatn åt kyr å all de anner dyra på gara.  Han far sett da  meierispanno på slåin å kjaur nedpå elvaisen, oppafer elvabrua. Der hogg han på hæl og henta opp vatten. Det kon bli en par tura kvar dag, over en lengre peiode.

Kvinnfelka ha sommo probleme, med vasslausa. Dem mått legg klevasken på en kjelke, å dråggå den opp i Messa. Der låg dem på kne å , sjælt  tu klea,  i det iskalle bekkvatne.

Kjøring åt kjerka.

På vinters ti va det sluffo å styrslåa, som vart brukt te transport tå fælk. Te jul, å te familiehøgtie kjaur felk åt kjerkon, med dombjello på hestan.

Mang ha faste plassa i grenda, som dem tok inn på etter å ha kjaurt fra bøgdas utkanta.  Sjå oss va det nån frå Laksebøgda, Vavoll  å Båggåvåll som ha fast tehold .  Dem fekk stallplass, å kom inn å varm se,  å stell speongan ved bandåp.

Kjerkstalln va å en stor stall mellom Messa å bedehuset, omtrent der Ansver ligg no.  Så der vart hestan stalla onda fer dem som itj ha plass på garom, når felke va i kjerkon.

E kjemihau at oss kjaur ti sluff når oss va i julselskap på Båggåvåll, å på Bruholtom , der oss ha slekt.  Da va det ho Tante -Ingeborg som kjaur,  å oss ungan satt godt nebredd ti skinnfella ni sluffa.

Ho va itj  lite stolt når ho kom kjøran me dombjell klang, å svinga inn på tune.

Staup.

Når det va snø på veiom, vart det ei spesiell mønster ette veia. Spesielt  der veien halla svakt ned over.

Rodestolpe som markerte grensene mellom gårdene

Det kom tå at slåin rent ette sjeken.  Sjeken vart pressa ne mot snøen å bremsa slåin. Det va det som va systemet og hensikten med feste mellom såin og sjeken.  Men detta gjor  at det vart skråpa bort snø i delpin å lagt at på toppan. Den effekten var ver desto mer det grov, det va en sjølforsterkandes effekt.  Ette kvart vart det det berre delpe å toppa ette hele veien.  Det vart kalla staup.

Veien vart delt inn ti parsella, kalla rode, fer et vesst antall gara.   Kvar gar i bøgden ha et veistykj,  som va merka me stælpa med navnet på.  En Rodemester ha oppsynet med rodan, å han ha stor makt å myndihet

Oss på Gefstom ha et veistykj på serka førti meter på Kråkauen, oppom Kælkjenna.  På anner sia tå stelpin sto det: Karen Sæter 5 meter,  å de kon vel vårrå mer enn nok å hå ansvaret fer, fer ei enk. 

Når staupa vart fer stor, vart oss komandert ut te å hægg staup. 

Kulan ti staupa ha vorte te is, å det mått brukas både æks å skoffel , fer å få veien så nogenlunde slett at.  Rode systemet vart regna ut etter størrelsen på garom, å all mått møt på sommo dag fer å hegg staup.

Mækkjøring

På ettejulsvintern da det enda va snø på jerdom, mått mækka kjøras ut. Som oftast mått fraulannet bårråst ut føst. Fraulandet va pess, vatten å skit. Oss demla bøtto nedi,  å bar dem ut å tømt på ekron ront fjøse. 

Så va det å fåatti mekkslåin. Oss protta å drog ti tauman, samtile som oss trekt ti slåinn.  Konn vårrå tongt, da både hest, sjek å slåe, mått trekkast attover å ned i fraukjellarn.

Der lesst oss på mekk te slåin var foll. Mekklassa vart kjaurt utpå både åker å eng.  Mekklasse vart måkkå tå , å slåin vart bikka så mekka vart liggan i dung på åkern.

Det vart tett i tett med mekkdonga, som mått spreas utover åkern med mekkgaffel, i vårånna.  Detta va tungt å kjedele arbeid tøkt e.

Så e fantasert my om det kon finnast en enklar å lettar måte, å gjørrå det på.  E enda kvar gong med at dynamit, mått vårrå den best måtin å løs problemet på.  Da konn det puttas en dynamit gubbe i kvar mekkdonge,  kobbel sammen med ledninga , trøkk på knappen.

På ett sekund va da all mekkspredniga på Grefstom unnagjort.

Men det vart berre me tankan og planan.  Det e rimele tettgrent i Grefstogrenn.

"Repshegd"

Kånnkjøring

På vårparten kjaur oss på Mossbronnkvenna me kånnlass. Kånnet som va ti binga ell stampa på kånnburet, vart måkkå ti kånnsekke av strie. En son sekk vog vel ca. hunder kilo. Sekkin vart lagt på slåen og kjaut te kvenna. Kånne vart melle te bøggmjøl, som vart dyrefor, ell det vart koka graut både åt felk å grisa tå det. Han far lika bøggmjølsgraut kjøle gått. 

 Firri  det vart mølle i Skjerva, va det bekk-kvenne ti bekkom ront Grefstofjelle. Han far bruka å fårrå åt kvenna i Skaråa, nedafer Frilsjøn.

Våronn

Når tela og snøen va gått, mått ekron, som itj va haustplødd, plæiast opp. Han far ha en stor tong jarnplog, som va en god plog te å plæi med, men den va frøktele tong,  å styr, å å arbeid med. Så plæiarn vart vel så svett som hesten. Han far va frøktele handsterk.

Jarnplog

Horving :  Oss ha ei stålhorv ned C- tinda. Den vart det kjaurt rondt på åkron me i godværet.

 Han far sa at visst det va en onghest, som va orole å kåt tå se, kon den settast fer horva, å sett C-tindan jupt nedi, å kjør så svettskumme valt tån , så roa han se.

Horv som står oppreist ved fjøsveggen

 Såing

Føst sådd oss kunstgjødsel med ei ca. 2,5 – 3m brei såmaskin.

 Så sådd oss kånne me ei kånnsåmaskin.

Oss ha såmaskinon sammen me dem på Falstad. 

Resultatet med såmaskina vart mykkjy ber, men my tå kunstgjødsla på eng å på beto,  vart sådd med hånd.

Grasfrøet vart sådd ut med ei såfel, da va det om å gjørrå å gang jamt å pass på at det vart jamt sådd over hele åkern.

Etterpå va det rulling.  Åss ha en åkerlull med trerulla, tå en treståkk med diameter på ca. søtti cantimeter.

Åkerrulling va arbeid fer unga. Åss kjæur ront og ront, te hele åkern va plan.

Slåmaskina

Slåmaskina va ei stor oppfinnels fer flatjoda. Ho vart produsert tå stål å va nåkså tong.  Jula drev knivan ti ei knivstång.  Knivan va trikantfårma å va nagla te knivstånga. Dem skar gras å konn mot fingra som stod fast  ti mothållet.  Knivan kon bli okvass, å å løsen,  derson en kjæurpå sten. Deffer vadet lurt å hå reserve knivstang.

Det va snart å skiftut knivstånga. 

Det va sete på slåmaskina så kjørarn kon sett på, å eventuelt leggtå konne ti bannstørrels, nå en skar åker.

De va stor lettels å framgang sida tia da jå å sigd vart bruka.

Åkern vart skjerre me sigd, å bunde te kånnban.  Å skjårrå en meling åker vart regna fer et dagsverk.  Så når drengin ha skjerre en meling,

ha dem skjerre seg fri fer dagen.  For drengin oppi Bersgaran va det om å gjørrå, å hå på se finklea, å gå nedi grenda å vis at en va frikar.

Ljåslått

Karan kvesst ljåan, å bynna tile om morgon mens de va dogg i grase.

Dem gikk ette kvarander i skårgang. Da va det om å gjørrå å gangpå, å hall se onda , så en itj fekk jån i helan, tå den som gjekk ette.

Grase låg da i skåra bortover enga. Kvinnfelka kom ette med rivo å venda skåran.

På slett mark vart det slåmaskina som tok over gras-slåtten.  Å detta var my snarar, å enklar.

Da slåmaskina kom, kon kånne skjårrås,  å leggas ut klart te å bett kånnbanda. For itj å snakk om da skjølbinndaran kom, da gjekk alt tå se sjøl, tøkt dem.

Slepriva

Slepriva vart bruka te å kjør sammen grase,  langs der hæsjon skoll settas opp. 

Slepriva vart, venda rundt på en måte, å slept frå se grase.  Hest å kjørar mått samarbeid for at detta skoll bli bra.

Ta gjekk hele dagen , mens hæsjeran hengt opp grase i hæsjom.

Hæsjon kom i bruk fer å tørk graset. De vart bruka hæsjstaura som vart sett i spett- hæl, med serka tri meters mellomrom. Så vart det spent på hæstrå etter kvart som en la oppi graset, te de vart en fir-fem tråa.  Ferskelli system med staur eller endpåle vart bruka på endin tå hesjom.

 Tiliar ha grase verre tørka på bakken, men når gjøsel og kløver- frø kom , vart avlingon stær å grase grovar, så en mått hæsj det, for at det skoll tørk i medalsklima.

Sæterkjøring

Ette oss ha haft kyn på setra, mått en kjørutover med mat å ferskjelli utstyr ca. en gong i vukku.  Å ta med hem smær å ost som vart stelte på setra. Oss kjævr med bikkvogn som ha jarn- sodde jul. Det bråka så gæle at en kom hør dem kom kjøran. en kilometer onda. Hjula slo mot stenan i seterveien.

Om natta vart hesten sloppe fri på vangen ell i utmarka.  Men fer at han itj skoll res fer langt, vart det sett på hyll på framføten.  Hylla va ei treplat med hæl åt føten.  Den vart låst fast med kjetting å gjorte at hesten itj kon skråvå nå langt. Den va deffer lett å få tak ti om morgon. 

Henting tå hesta

Ferre  og ette heikjøringa vart hesten permitert, å sloppe på bet i utmarka.  Det kon vårrå mang hesta som gjekk i lag, å da kon dem trekk langt. 

Det va e som mått hent tiat hesten, nå oss skoll bruk en.

E tokme  grima å en strisekk me nå mjøl,  å en heitopp.

Når e fann hesten, va det å låkken te se me mjøl å hæi.  Åsså va det å fåpå n grima. E ha itj nå sal , så det va å legg strisekken på hestrøggen.  E mått ri barbak , som kåvbåian sie. Detta jekk nåkså bra når det va flatt, som hemat frå seterdaln, men tu slåtton oppi Grefstofjelle va det bratt unnabakk. Det va itj nå greie hell bukjor ell bakgrei, så e sklei berre framover å hvna oppå hasen åt hesten. 

Deffer mått e lei hesten ette me. Å det va likså bra, for det va itj nå gått å ri, en vart sårræva tå det. 

Aring

Oss bruka en ar fer å stellte rend for å sett potet, å  åt nepsåinga. Når poteten va sett, ara oss att rend så poteten vart dekt me jor. Fler gång om såmmårn ara oss åkran fer å fåbort ograse.

Heikjøring

Når  grase ti hærsom va tært, vart det heikjøring.  Heivogna va ei flatvågn me lause grinde,  som va spent fast te vågna.  Heie vart rivi tu hærsjom å kasta oppi grindan.  En person va oppi grinda å tokimot heie , fordelt det, å trampa det ned i grinda.

Når en kom på toppen tå heilasse, mått en pass se, så hesten itj røkka fram. Det va et fall på to tre meter ned på jora.

Når heivågna kom te låvbrua, va de som åftast e, som kjævr vogna opp på låven. Da mått en ta ti tauman med ei hånd, å den anner handa mått en hallti sjeken, på sia tå hesten.  Så bar det me dunner og brak opp låvbrua å inn på låven. Det va tungt, så en mått jåggå på hesten, fer å kom opp me lasse.  Heste vart så pent ifrå å ledd ned tå låven,  å sett fer den tomme vågna som sto der.

Ho tante-Ingebårg kjævr mangong frå Moa. Det va ei lang å bedagele kjøring. Så va det en dag da ho kom borti Moen, bortme Bellastuggu, at ho Borghild åpna et loftglas, å resta segnkle ut gjennom glase. Hesten vart vettskremt, å slo se helt vill. Ho tante datt tu vågna , å hesten sprang hem i dragandes kut.  Der sprang han rett gjennom skjældæra å inn i skjæle, med heivog å det hele. Heigrindin vart knust te pinnve, men ingen kom te skade. 

Å ette at han far kjævr nå runda , roa mera se,  å alt gikk som fær.

Potetopptaking   

Potetopptakinga   va en spesielt hendels på garom.  Oss va me rundt i grend på flere gara. Å det vart stort bordhall, å mykkjy leven.

Potetn vart kjaurt opp me kastjul- opptakar. Poteten vart spredd opp ette opptakarn.  Da va det om å gjørrå å skynd se å plokk poteten på det feltet en ha fått pådelt, før neste gång opptakern kom att.

Poteten vart haft ti bikkvogne å kjæurt te gards. Der va potetn tømt ti en lyre som sto ti ett tå kjilarglasa. Der rasa potetn ne i potetbingan,

 å vart lagra der fer vintern.

Kånnkjøring

Kånnband vart kasta sammen  i en haug på 6 -7 band, ei sett, med aksa mot nord. Kånnbanda  va dregge opp på kånnstauran,  å det vart kalla ryåa.  Aksa vent da mot sør. Når kånnbanna ha hånge te banna va tær,  vart dem lagt på et vågn å kjæurt oppå låvin,  å lagt i kånnståle. Nå en lesst på konnbanna, tok en hele kånnstæuren å la på lasse i ei løft.

Det kon vårrå tongt. 

Så vart kånnstauren tekt tu banna. Lasse vart  bette med rep.

Trøsking

Trøskinga va ei enda stær hendin på garom, enn potetopptakinga va.

Det va de karfelka på garom som for rundt me trøskverke.  Trøskverket vart kjaurt inn på låvgælve, å festa der. Ei lang flatrem gikk ned te  den elektriske motorn som sto nedpå låvbrua.

Strømmen vart henta me at en hengt strømkabla, på luftledningan rundt gara.

Leveransen frå Sya kraftverk va så svak å dårle, at en kon rekn kvart konnbann som kjekk gennom trøska, med at det blinka ti lyspæron.

Jobben me å mat kånnbanda inn i trøskverke va den me stæst prestisje, men jobben me å stann i halmhuset å tabort agnen ha lågast. 

Han Ola Pika som ha parykk, mått ta jobben i halmhuset, å vart mobba fer det. Han Stolsmo villa vårrå sjef fer hele trøskverket. Han smor rema med klister, å akslingon på trøskverket me gris.

Verkeshestan

Gruva ha bruka hesta i alle år både oppå å onner jora. 

Men når drifta vart tie oppatt føst på nittenhundre- tallet, etter å ha ligge brakk i mang år, vart det satsa på elektrisitet. Det vart bøgd kraftverk i Skeneldaln å ved Sagberget. Alt va dreve tå strøm både i gruva å i dan. Men enno va det bruk for hesten. Det va stalla både på Løkken å på Bjørneli, med mang hesta i dagle tjenest.

Men etter kvart kom de grøne å gulmåla volvo lastebilan i bruk te transport, i Løkken samfunnet. Te slutt va det berre utkjøring tå ve å innsamling tå skitstampan, som va hestkjørerans oppgave. Men te slutt vart hele hesthållet nedlagt. E kjemihau nån ta de sist kjøreran, han Rasmus Øiamo.

Stallkroa på Bjørneli hell te i en tå stallan, som e pussa fint oppatt.

Traktoren

John Eystein Grefstad på traktoren som erstattet hesten på gården

På sommo måte som på Løkken, vart hesten utkonkurert tå samfunnsutviklinga. I seksti å søtti-åra, kom det traktora på garan, å dem tok over arbeidet som hestan ha gjort.

Det va itj bruk fer hesten lenger.

Men heldivis e det enno nån gærne kara om e interessert i tråvkjøring, å nån ungvesjo som e helt oppsukt tå ridning. Så kansje hesten overleve enno lenger inn i framtia.

Av John Eystein Grefstad, våren 2019 .

Skreve på meldalsdialekt, som e snakka for seksti-søtti år sia.

Red: HSE