www.meldal.no

Det va den gang de va frittgående unger. Vi gjor stort sett som vi sjøl villa, berre vi kom hem te middag og jekk på skulen ainnkvar dag. På den tia la e hønegg i skjorareir om våren.

 

 

Det va flere skjorareir oppi Grefstobakkan. E vestom all, og sjøl om det konn vårrå både 10 og 15 meter opp, klatra e opp, på tråss av at skjora stupbomba med skit. Hønegga tok e fra hønon i hønhuset. Vi ha hane og, så befruktning av egga va ittnåproblem. Det va ett reir e kjemmihau gått. Det var ei kjempehøg gran på sørsida av Kalhåggåberget. Skjora va sikkert kjempestolt over å at ho ha vårpe så stort et egg. I allfall så kasta ho ut all sine egne egg. Kvar dag ette at e komatt frå skulin, for e oppi bakkan og klatra oppi reiret.

 

 

Så en dag da e klatra opp, satte en liten gul hønkjokkling på reirkanten og pep. E tok han og putta han oppi spissen av topphuva. Det va vanlig transportmåte av føggelegg og anna skjøre ting, når vi for i olent terreng. Når e komhem tok e en pappkasse og satte på kjøkkenbenken. E årna det kosele for kjokklingen, me en kopp havregryn og frø, og en kopp med vatten og nåkka gras og høy som han konn spark i. Ho mor va nokk nokkså grei, som tolerert et kjokklingbur på kjøkkenbenken.

Ette nån dåggå tok e te å lur på om kjokklingen fekk et gåttnokk kosthåll. Det va nokkå som va ekstra bra å få ti se i oppveksten - de va Møller’s tran. Av egen ærfaring ha e lært at e mått truti me ei spiseskje kvar dag. De va hæsle vondt, men meget bra og nødvendig for en god oppvekst. Derfor satt e inn ei skål med Møller’s tran til kjokklingen. Men kjokklingen missforsto visst hele opplegget. Han bada i trana. Det e itj bra for en tredagers gammel kjokkling å bad i tran. Men den overlevd.

Og livet må gå viar sjøl for en kjokkling, dersom den skal låvvå. For att kjokklingen skoll få lys og luft stelt oss te en trekasse med netting over. Da konn kassen og kjokklingen settes ut i håggån i godværet. Så va det en sundag med godvær og blå himmel at oss tok en tur på høtta oppi Grefstofjellet. Men godværet vare som oftest itj hele dagen i juli. Det kom et frøktele uvær med lyn og torden og styrtregn, ei skikkelig floskur. Oss lura på  på kålles det ha gått med kjuklingen når vi kom ned att. Men den ha berga bra. Det va cirka fem centimeter med vatten i kassen og den va skikkelig pjuskått, men den ha klart å hall nebbe over vatnet. Når den kom inn og fekk tørka fjæra, va den like fin.

 

 

 

Kjokklingen villa helst gang fritt på gælvet i stuggu. Den vart prega på tøflan hass far, og når han far gjekk over gelvet, trippa kjokklingen ette. Best likt den se når han låg under ovnen i tøfflan hass far.

Son gjekk no tida, og kjokklingen vart etterkvart ei unghøn. Det første egget la ho i tøfflan under ovnen.

 

 

Men no når ho ha vorte ei høn, mått ho ut i verden. Dette betydd at ho vart sett opp i høngaren sammen med de anner hønon. Dette likte de anner hønon heller dårle, dem mobba ho og hakka tå ho fjera. Deffer fikk ho kom inn i fjøset sammen med kyrn og mor og far. Der fekk ho navnet Pippiappen. Ho lika seg gått og låg med hele tida. Helst ville ho sett på fanget og bli klappa og klødd på. Ho utvikla seg te den finast og stest Kvite italieneren e ha sett, og vart kjendis i Grenda. Ho la egga sine i ei heidott oppi fjøset.

 

 

Så va det ein kvell ho mor satt å mjelka. Pippiappen låg som vanle med, og villa sett på fanget. Kua vart irritert på na høna som gjekk rundt bakføten på ho, og langa ut et skikkelig bakspark og sent høna i veggen. De gjekk itj så bra me høna. Den ene foten va bråtte tvert tå. Men han far vesst rå, han spjelka foten og surra på hyssing. Etterkvart grodd foten te att, men høna vart skikkele låghalt resten tå live. Når oss satt uti håggån og drakk kaffe om såmmårn, ropa oss; “Pippiappen!” Da kom høna haltan og springan over gardsplassen.

Etter som åra gjekk slutta ho å verp, og fjærdrakta vart mer og mer pjuskåt. Ho vart mesta snau for fjær og itj så kosele å ha på fanget. På den tia va e itj hem. Men det kom itj som nå sjokk på da e e fekk hør at høna ha dødd. Ho dødd en naturle død, mett av dage i sitt 12. år. E va heller itj til stede ved begravelsen. Fred være med Pippiappens minne.

John Eystein Grefstad

 

 

 

Alle foto: Google