www.meldal.no

Kjem du fårrånd ifrå fjorda og legg leia imøt sø, finn du fagrast plass på jorda millomfjell med evig snø.

 

Her fanst fælk i første dåggåm, på Stokkom, Fikkjom, Resell, Grut. Kanskje spring tu Pålsvørkjhåggåm hele meddalsslekta ut.

 

Bønder bygde gilde garda oppi solvendt bakkehell. Slik som uti Vållåsgarda millom myr og måssåfjell.

 

Mykkjy mat i gammel dåggå, velstand visst og fór på kjell. Kåte kara fór og låggå, fanga fesk i mørke kveld.

 

Konn i bur og brød på bordet, grove graut, og sjær i fat. Tannpuss? - ingen kjente te ordet, togg det tu med spikkjimat.

 

Seterdal med skog og kolla, gråe hus på setervang. Slåttefolk på vide volla, kåte kast og jentesprang.

 

Vént det var ved Jøsåosen når vatne nut. Her dei ha sitt eget Gosen, derfor ingen lengta ut.

 

Når snø’n vart sopa ned frå fjellom satt dei inn ved rokk og vev. Når sola glådd i såmmårkveldom hørtes både lokk og stev.

 

Smelthøtt utmed Nyplasskjerka, frami bøgda brenslet traut. gråe gubba her ha verka, magre menn med malmen braut.

 

Slagget ligg i store hauga syner spor frå gammel tid. Kjerka låg i kveldssol lauga, millom elv og grøne li.

 

Trutt dei trødd i gamle gruvo, - her ved høtta smelta’m sten. Millom magre måssåtuvo kviler kvite manneben.

 

Malmen ligg i djupe åro rundt omkring i kvart et fjell. Skogen går som svarte gåro, - susar lindt i såmmårkveld.

 

Og i skogen fæggelsongen stig mot sky kvarende vår. Frå den minste - fuglekongen, og te ørna, kjempa vår.

 

Røy og rype, rapphønmora kaklar stilt te sine små. Orre, jerpe, trast og skjora er og nokså jamn og sjå.

 

Kråke, kaie, korp og uggel, hauk og hubro, falk og våk. Skogens sanitet av fuggel - ingen svekling gjer nå bråk.

 

Attmed elv og myr og lona, - spove, vipe, snip og and. Fjelljo pip med triste tona hit ho kjem frå frammondt land.

 

Utpå flyom hekka hegre, og på myrom trana trør. Feskmåsflokken har sitt legre utpå solvarm elvaør.

 

Svullu sviv i stille kvelda, erla treppe lett og glad. Fossakall ved kaldvetlkjelda medt på vinter’n tek sitt bad.

 

Som ein usæl sjel vil sviva fredlaus kring frå stad te stad. Kveldknarr kvin lik kvasse kniva gjennom tun ved soleglad.

 

Stilt dei flyg i kratt og busker, meis og sisik, spurv og fink. Og av dyra fer og lusker rev og røyskatt, mår og mink.

 

Varg og gaupe, jerv og oter, rundt omkring i skogen går. Enda fler med klør og poter blir det nok om nokre år.

 

I ei seng tå kvest og måsså, oppi høge lurvegran. ti ei varm og vasstett bosso, ikonnongan møte da’n.

 

Elgen går i slake lier, bit tå bar og blom og tort. Jegran fer te alle tider, jåggå rådyr, rein og hjort.

 

Ennå lever dei som minnes en som før i skogom var. Men som ikkje lenger finnes, - skogens konge, bamsefar.

 

Tekst: Harald Hess

Hele diktet kan leses i årbok 42, utgitt av Meldal historielag i 2001.

 

 

Hilde Stina Elshaug