www.meldal.no

 …frå skomring og støtte dåggå

og ljøset blaffra frå'n åre-eld

frå furruved og tjurru-låggå.

Da føres tankain mot myr og mo,

mot måssåraidda og stena

der engong snårrågaidden sto

med tånnår ti rotsystema.

Ti ståvvår-rotom koinn inkvain sjå

når tjurru tu spikveda låggå

ei attåtnæring å låvvå tå

gjennom tide med ledige dåggå.

Oss sjer han Gammel-Hans der han bånnå

og braut og bala med ståvvåra

med æks og sag vart' om luggumt låmmå

og sett ti bråttå i lange rad.

Ei tjurrutjeld som tu myr'n vart hållå

vart fagleg forma foran poin

i langtidsplan om ei mil som kållå

frå'n tendingsdag uti håbålloin.

Men mangt laut ordnas på firriåt

i haust- og vinterdåggå

ti vær og før som da koinn måt

te å bårrå rot - hell dråggå.

Frå spett og spade og æks og våg

stod tægen i spenn så det språkkå

og rothoggar'n humra tefreds då han såg

at ei jordnær forankring laut tåppå.

Ei kvil i økten på'n luggum såttå -

en kaffesup frå en beksvart kjel -

ei kakurems og en sokkerbåttå

gjor underverker fer kropp og sjel.

Og kanskje koinn vel ei luggum bosso

i såttåkainta gje duggurskvil

med'n låg og dorma og tørka hasso -

og løkka lyst tu ei tjurrumil.

Sjå den - ei ombausam hårråpissi:

Kom hit så ska du få småkkå på

en skalk tå kakuin som ho that Kersti

tå fjorårskoinna ha båkkå tå.

Med fagleg felt vart så røten låmmå

te passleg båttå som bråttas tett

med håp at synnavind snart koinn kåmmå

og gjårrå 'om passende tær og lett.

Det låg ei spenning ti vårkveldsluften

når tyrihauen med tærvtekt hatt

skioll varleg tendas i tjurrumil-tuften

te låggålaus eld i ei vindstill natt.

Og nere tåkkåin låg tærvteppen klar

om inkvain sta'n det koinn fåttå ti,

og da va'n gammal-Hans otrule snar

te å finn ei myrtærvå påttå ti.

All arbeidsøktin som ned va lagt

laut vernas omhyggeleg no

i somnfri tima i heldøgnsvakt

i balanse med låggå og glo.

Det flaug en flir over ansikt-skrokkoin

da'n såg at anlegget va i stand

og tjurru sildra så fint åt bøttoin

da'n tok tu tappen, og såg det rainn.

Han vakta vel over mil og tjurru

og mått itt somn inni mjuke måssåm

så'n satt og smia på i emn te turru

og tok en båttå tu kakupåssåm.

I skogstill tima poind eventyrhatta

satt tjurrubrennar'n og såg sett verk

og haur frå kjerrom at rypa skratta

og svartkjel-kaffen va go og sterk.

Og kæla kållås ni terkjell-hæla

da sola sola opp over åsen glåmmå.

Det va nå uvisst med dåggåskjela,

men ny va da'n no så villa kommå.

No såg'n berja der gadden stod

og gjønnom røken det bråggå fer auom

det landskapsbilde som engong stod

i lengsel åt myrom og hauom

da'n borta Blåmyra haur det va

ei likar lønn fer en arbeidsnåvvå.

Jåv, Dakotabakkain va vel og bra,

men her va det'n Hans villa låvvå,

i pakt med naturen som rikele ga

ei molehet vinter og såmmår

med tabau åt den som koinn kjenn se glad

i skog og fjell, på berg og håmmår.

Med feskartrø og mark og fluggu

koinn talet på feskhånken månnå,

ei kvil i økten ti ei luggum kluggu

der fesken vart oppgjort og gånnå.

Frå gaiddkvestlåggåm han fekk på håttå

og tu svartkjeltuta rauk det og gåsså.

Så stekt'n fesken og gjor seg båttå

og strødd på salt tu en papperpåsså.

I vinterdåggåm han la te på skiom

der sjølkoka smorning tå tjurru

ga grep og gli når han strauk åt liom

mot ris og kjerr fer å sett opp snurru.

Nøtau og nøysam han tjent sett brød

og såg langsiktig i sett gebet

da'n radbent kasta ut furrufrø

te tjurrukjeldtufte i rett og geled.

Den livsvisdommen han Hans ha skåppå

den ga et grunnlag å låvvå på:

Ti naturlåvom kan ingen tåppå

og itjnå der kan det kråttå's på.

Med rypo ti snurru'm og fesk tu bekka

no leid det te kvelds vart'n vars.

Sjå sjåppå'n sammen og pakka åt sekka

og skråvvå i vei te dals.

En ny gevinst i frå markatura

og uta begrepsordet "lotto"

han fann tefredsheta frå natura

mot kveldsstill kvil ti ei omna

han ha tå se sko'n og hossoin

og væinmælsbroka og somna,

trøtt og tefreds ni bossoin. 

Av Ola Uvøyen

Årbok 51, 2010, Meldal Historielag

Red: HSE